Zwemmen met zeehonden en paardrijden

Hola, de diesel- en watertank zitten vol, de boodschappen gedaan, de portemonnee is weer gevuld en morgenvroeg is de was klaar. Kortom, na een week Puerto Madryn en Peninsula Valdes is het tijd om te vertrekken. Ik heb ook alles gedaan wat ik hier wilde doen. Maar eerst nog de belevenissen van gisteren en vandaag voor jullie en mezelf verslaan. Gisteren was een topdag met de zeehonden. we waren met zijn vijfen, moeder, dochter en een stel, alle 4 uit Buenos Aires. Dochter sprak goed engels en dat moest de rest ook weten, dus ze praatte honderduit. Gezellig met haar moeder een weekje hier en eigenlijk hadden ze de dag ervoor het zwemmen al gepland, maar door de harde wind was het niet doorgegaan. Mazzel voor mij dat het gisteren minder hard waaide. Het had wel tot gevolg dat het zicht minder was dan normaal. De plek waar we met de zeehonden mochten dollen en zij met ons (Punta Loma) was slechts 6 meter diep, maar de bodem was nauwelijks te zien. Dat is wel jammer, want ze gaan meestal op de bodem liggen tot je naar beneden komt en dan zij naar boven enz. enz. Dat ging even niet door, maar ik had ook met geen mogelijkheid naar de bodem kunnen komen door het enorme dikke pak wat we aankregen. Ik bleef ergens met mijn benen in de lucht hangen en klapte met die zwemvliezen in het luchtledige. Ik kan mij niet herinneren dat ik in Australie daar moeite mee had, maar volgens mij hadden we toen veel minder dikke pakken aan, omdat het water daar warmer is. Hier is het 14 graden, maar vandaag heb ik gezwommen en het was heerlijk. Hoe dan ook, de zeehonden kwamen wel en beten als jonge honden in onze handschoenen en armen, maar ze beten niet door. We waren gewaarschuwd voor de mannen van het gezelschap, want die willen nog wel eens hun territorium verdedigen. Ik heb er inderdaad een gezien, die veel groter was dan de rest. Dan schrik je wel even van zo-n joekel in de buurt, maar hij was niet agressief. Kennelijk al gewend aan deze rare vissen in het water. De dieren zijn geheel vrij in komen en gaan, maar ze vinden het leuk. Ze kijken je aan met die grote ogen en draaien en doen en bieden hun buik en vinnen aan om aangeraakt te worden. En ze bijten dus op een speelse manier. Vandaar handschoenen aan, capuchon op, duikbril en snorkel en dan is niemand meer te herkennen. Dat is ook niet van belang. Ik zal proberen om foto-s van de cd die ik gekregen heb te uploaden bij dit verslag. Ik weet niet of het lukt, maar daar komen jullie vanzelf achter. Ik heb zelf ook een paar foto-s gemaakt toen we nog niet in het water lagen. Vanmorgen zou ik paardrijden, maar op het afgesproken uur werd ik niet opgehaald. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar het viel een beetje tegen vergeleken met de machtige rit in Puerto Piramides. Het was een echte manege dit keer, waarvan de niet meer zo jonge baas Antonio met mij meeging. Hij reed op een geweldig paard en ik op een iets minder geweldig paard. Eigenlijk moet je om het paard van de baas vragen. Ik kreeg ook nog een joekel van een zweep mee en toen wist ik het wel. Maar uiteindelijk viel het mee. De stijgbeugels waren te kort en het zadel te klein. Ik ben gewoon te groot voor dit land, want in Puerto Piramides was dat ook het geval waardoor je wat minder stabiel in het zadel zit. Ik red me wel, maar ideaal is anders. Ik heb nu wel filmpjes van het paardrijden. Antonio kreeg na de eerste foto-s er zin in om er nog meer te maken en toen heb ik maar gevraagd filmpjes te maken. De omgeving is natuurlijk prachtig met die baai en die duinen. Het was vanmorgen redelijk windstil en de zon scheen uitbundig, dus toen we terugkwamen, ben ik gaan zwemmen. Morgen staat hier in de krant dat een enorm grote vrouw, een toerist uit Holland, als eerste van het seizoen de zee is ingegaan terwijl het water 14 graden is. Loca! Maar het was echt heerlijk. Ik moest wel wat overwinnen, want geen kip te bekennen die het zelfs maar overwoog of met de voetjes in het water stond. De wind was inmiddels wel wat toegenomen, de golven ook, maar ik moest niet te lang wachten, want dan zou het eb zijn. Ik heb een beschut plekje opgezocht met wat meer zand dan stenen en ben toen gewoon in zee gerend, door een barriere van wier heen, en het was heerlijk! Echt waar. De golven waren net mooi, ik voelde een zandbodem onder mijn voeten en de temperatuur was heel goed te doen. Ik heb het minstens 15 minuten volgehouden en had langer gekund. Van dit alles natuurlijk geen plaatjes, want ik was alleen en ik had voor alle zekerheid mjin camera in de camper gelaten, die op de camping stond. Met de lenzen in kon ik zelfs onder water kijken en hoopte stiekem dat de zeehonden zouden komen, maar die zaten te ver weg. Kortom: ook dat gedaan. En hoe nu verder? Ik heb nog 2,5 week in de camper. 21 november moet die afgeleverd worden in Buenos Aires. Als ik de Ruta Nacional 3 neem (dat is de tegenhanger van de RN 40 aan de Andeskant) dan ben ik nog maar 1350 km van BA, maar dat doe ik natuurlijk niet. Van die 2,5 week wil ik tenminste 1 week op een rustige, schone camping staan in een van de badplaatsjes richting BA. Ik wil daar iedere dag op het strand paardrijden en zwemmen op een beschutte plek op loopafstand van het plaatsje waar ze lekkere parillas en wijn hebben. Zwoele zomeravonden. Dream on baby. Hoe het verder verloopt lezen jullie vanzelf. De grootste missie is vervuld, dus kan ik vakantie gaan houden :-). Hasta luego. Annemiek
P.S. Helaas het is niet gelukt met het uploaden van de cd. Bij een volgende gelegenheid zal ik het nog een keer proberen en anders thuis, maar jullie houden het tegoed.