25 jaar later in Iguazu

Hallo allemaal,
25 jaar later sta ik wederom naar het bulderend geweld van de watervallen van Iguazu te kijken, alleen nu van de Argentijnse kant, toen van de Braziliaanse kant. Er lijkt niet veel veranderd, maar schijn bedriegt. Het is niet zo vanzelfsprekend dat al dat water naar beneden komt. In 2006 stonden de watervallen droog vanwege de 7 maanden droogte in Brazilie waar de Rio Iguazu (= grote rivier in de taal van de Guarani indianen) vandaan komt. Het zal je gebeuren als je hier eens in je leven komt. Het komt nu in ieder geval met hard geraas naar beneden, over een lengte van 3 km en gemiddeld 65 meter hoog. Je kan er boven langs (paseo superior), er onderdoor (paseo inferior) en er in een boot middenin gaan zitten. Ik ben gisterenmiddag eerst boven langs gegaan en dat is maar goed ook, want van de andere routes wordt je drijfnat. Mijn wandelschoenen zijn eindelijk een beetje droog, dus morgen gaan de waterschoenen aan en snel drogende kleding. Je kunt hier poncho´s kopen, maar die helpen niet echt. Gisteren was het nog wat onstabiel wat het weer betreft, maar vandaag droog en warm. Die warmte is vochtig. Het is heel vochtig (het regent gemiddeld 4 dagen per week) en dat zorgt voor een geweldige natuur. Het park waarin de watervallen liggen beschermt nu ook het tropische regenwoud dat ooit (in 3 landen) 1 miljoen vierkante km besloeg en nu nog maar 60.000 in versnipperde stukken (6%). Veel is verdwenen door de houtindustrie en landbouw. De regio is ook belangrijk voor de productie van mate (de kruiden waar de Argentijnse thee van wordt gemaakt) en gewone thee. Verder zie je ook bananenplantages. In de regenwouden bevinden zich specifieke flora en fauna, waaronder toekans en apen, maar die heb ik (nog) niet gezien. Gisterenmorgen ben ik eerst naar het dorpje Puerto Iguazu gegaan dat 5 km de andere kant van het hotel ligt (Foz de Iguazu ligt aan de Braziliaanse kant, Pieter). Daar komen de twee grote rivieren (Rio Iguazu en Rio Parana) samen en daar ligt ook het drielandenpunt: Paragua, Brazilie en Argentinie. Ik herkende het nog van 25 jaar geleden. Nu dus, iets ouder, mij laten fotograferen bij de Argentijnse 'obelisk'. Vervolgens met de lokale bus naar het ongeveer 20 km verderop liggende park waar de watervallen in liggen, en dat aan de andere kant van mijn hotel ligt. Er zijn wandelroutes uitgezet en je kan afstanden overbruggen met treintjes. Vergeleken met de afgelopen maanden is het best druk met allerlei nationaliteiten. Net zoals op Peninsula Valdes hier ook veel Europeanen, waaronder Nederlanders. Ik ben in lengte gelukkig niet zo´n uitzondering meer. Vandaag al vroeg op pad met 4 Spaanse dames, collega´s van elkaar als verpleegsters in een ziekenhuis. Alle 4 singel zonder kinderen. Wel heel apart en zo heel jong waren ze ook niet (zo ergens rond de 40), maar leuke meiden. De chauffeur en gids (beide mannen) hadden het zwaar te verduren met 5 van die vrijgevochten vrouwen! Een hele dag in de auto om ruim een uur rond te sjouwen bij de Spaanse missiepost van de Jezuieten in San Ignacio is wel erg lang. Het was ongeveer 500 km in totaal. Op de heenweg langs de Wandamijnen, waar edelstenen worden gedolven. Amethist komt het meest voor, maar ook witte en rode kwarts, Aquamarijn, Toermalijn, Citrien, en nog een paar anderen. Het was wel aardig om te zien hoe die edelstenen uit het niets lijken op te duiken uit de gewone stenen. Dat heeft te maken met water, druk enz. Ik heb het niet helemaal kunnen volgen, maar daar kom ik wel overheen. Uiteraard wordt je verleid om iets te kopen en ik heb de lokale economie maar geholpen. De missiepost in San Ignacio is een van de 30 missieposten die er in het hele gebied, waaronder ook een deel in Paraguay en Brazilie ligt, tussen 1609 en 1776 zijn gesticht door de Jezuieten om de Guarani indianen te bekeren tot het evangelie. San Ignacio is een van de best bewaarde en gerestaureerde missieposten in Argentinie. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. De Jezuieten hebben veel indianen gered van de Portugezen die vanuit Brazilie indianen ronselden voor het werk op de plantages. Ze zijn te vergelijken met slaven. De Jezuieten gaven de indianen een onderkomen (per gezin een aparte ruimte) en structuur. Men moest werken voor de hele gemeenschap. De Jezuieten moesten op bevel van de Spaanse koning het land verlaten, omdat hem berichten bereikten dat de Jezuieten een onafhandelijke status wilde. Dat was niet het geval, maar de koning had zijn besluit genomen. De indianen waren niet in staat om zelf de gemeenschappen voort te zetten (de Jezuieten hebben dus niet de Novib-methode toegepast), de complexen werden geplunderd door onder andere de Paraguanen in 1817 en raakten in verval. De bomen rukten op en er bleef niet veel van over. In 1940 is de missiepost in San Ignacio gerestaureerd. Na het bezoek aan de missiepost uitgebreid geluncht met de dames en daarom vanavond maar geen diner. Gisterenavond in het hotel gegeten. Een uitgebreid buffet. Heel lekker, maar het blijft vervelend om met een volle maag naar bed te gaan. Al twee keer in het zwembad gezwommen. Het is diep en groot genoeg om echt te kunnen zwemmen. Het enige minpuntje is dat de insecten hier het zwemmen ook heerlijk vinden. Dat viel mij ook al op toen ik in zee zwom. Er drijft heel wat grut met vleugeltjes op het water. Morgen laatste dag watervallen. Ik hoop dat ik vrijdag kan vliegen naar Buenos Aires, want gisteren en vandaag zijn er weer wat mensen gestrand door de as van de vulkaan. Tot nu toe steeds geluk gehad, dus ik ga ervan uit dat het nu ook lukt en zo niet: je kunt op slechtere plekken stranden. Morgenavond zal ik de foto´s en filmpjes toevoegen. Dat lukt hier niet. Saludos Annemiek