Betsy is veilig thuis

Hola todos, grappig ma, dat je mij met Adelheid vergelijkt. Op de een of andere manier moet ik vaak aan haar denken deze reis. Dus in haar geest, ga ik verder. Het is gelukt om Betsy veilig thuis te krijgen, maar vraag niet hoe. Ik moest zelf over die 16 rijbanen (8 per richting) tellende Avenida 9 de Julio in Buenos Aires waar ik de eerste week van mijn reis (het lijkt al eeuwen geleden) overheen gelopen ben en mij heb verwonderd over die enorme avenida. En dan die tomtom die aangeeft dat je dan weer links moet aanhouden en dan weer rechts. Argentijnen zijn niet hoffelijk in het verkeer, dus na ongeveer 15 seconden mijn richtingaanwijzer aangezet te hebben, stort ik mij met bijna gesloten ogen de gewenste richting op, want ik kan het vergeten dat ze je er zelf tussenlaten. Betsy is natuurlijk niet de kleinste en ik zit hoog, dus dan moeten die Argentijnen wel onder luid getoeter, maar ik toeter terug. Kortom een enorme communicatie in het verkeer hier. Ik heb haar tot 700 meter van de eindbestemming kunnen krijgen, nadat ik midden op een kruising zo ongeveer de gehele verkeerstroom zat tegen te houden, omdat ik van de tomtom een scherpe bocht naar links moest maken, terwijl dat niet mocht. Gelukkig kwam een medewerker van Rutasur mij ophalen en ik zat inderdaad dichtbij, maar de locatie is niet handig. Ik had gedacht vanaf de weg een groot bord te zien met Ruta Sur, maar het is gevestigd achter een grote muur, waarboven de weg zich bevindt. Onhandige plek voor alle klanten die daar een camper huren. Het had ook maar een kleine binnenplaats waar nu een 4 persoonscamper stond en een 4 WD voor meer personen. Ik heb gelijk even binnen gekeken en die 4 persoons is wel aardig met een normaal, vast toilet en meer bergruimte. Ruta Sur heeft 15 campers, die vrijwel allemaal verhuurd en dus op de weg zijn en dat in het voorseizoen. Betsy mag gelukkig 10 dagen rusten voordat ze opnieuw de weg op moet. Dat is maar goed ook, want er moet wel wat gerepareerd worden. De baas was er zelf en de schade die ik moest betalen viel er erg mee. Het duurste was nog de reserve watertank (die ik uiteindelijk niet nodig heb gehad), die een keer ergens uit is gevallen waardoor een onderdeel is gebroken en die kan je niet los kopen. Het papierwerk was gauw gedaan en de eigenaar heeft mij naar het vliegveld gebracht. De vlucht had 1,5 uur vertraging. In totaal 5 uur moeten wachten, maar nu dus aangekomen in Iguazu waar het warm is, maar het regent. Hopelijk morgen niet meer. Wel een chique hotel met zwembad en 3 computers met internet. Ik kan nu gaan eten, maar het is al laat, dus liever een verslag van de laatste dagen, zodat ik weer geheel open sta voor de laatste week zonder Betsy hier in Iguazu en Buenos Aires. Ik mis het vrije leven nu al, maar met slecht weer is het kamperen ook niets. Ik heb afgelopen nacht overnacht in Chascomus, ongeveer 145 km van BA. Zaterdagmiddag begon het te onweren in Villa Gesell, zodat ik helaas niet meer een laatste keer in zee heb kunnen zwemmen. Ik heb de camper min of meer schoongemaakt, maar met regen en een zandige camping is het eigenlijk dweilen met de kraan open. Ik heb wel veel weggegeven aan een medewerker van de manege, die daar het vieze werk doet en volgens mij op die manege woont onder niet al te beste omstandigheden. Hij maakt gebruik van de douche van de camping, dus alle handdoeken die ik gekocht heb, heb ik hem gegeven en het spaanse boek en de extra deken. Ik heb de campingbaas nog wat eten dat ik over had gegeven (en mijn laatste onaangebroken fles wijn). Zaterdagavond ben ik naar de prijsuitreiking van de endurance in een bar/discotheek in Pinamar geweest. Men had wel gezegd dat het om 20 uur zou beginnen, maar ik geloofde dat inmiddels niet meer en ik dacht dat als ik er om half 10 zou zijn, het vroeg genoeg zou zijn. Laat het nu wel om 20 uur zijn begonnen. Ik was dus te laat, maar zo'n ramp was het niet, want ik kreeg mijn prachtige rozet toch wel. Mooi aandenken (zie foto). Ik ben nog toegezongen door een man die ik al een paar keer op de manege had gezien. Hij was een beetje dronken en gelukkig zat ik op een barkruk zodat hij in mijn ogen kon kijken tijdens het zingen zonder dat hij een stijve nek kreeg. De aanleiding was dat ik een van de dames vroeg of ze de tango kon dansen. Altijd voorzichtig blijven met wat je vraagt. Vervolgens heb nog voor veel geld 5 foto's van een professionele fotograaf die langs de route stond op een cd gekocht. Ik zal die thuis nog bij het vorige verslag plaatsen. Het was gezellig, maar aan het dansen heb ik niet meegedaan. Ik steek overal met kop en schouders bovenuit. Ik wilde