Moeder en kind

Hola todos,
wat leuk dat jullie ook genieten van mijn vakantie en dat wordt alleen maar beter met dit verslag. Ik hoop van harte dat het nu wel lukt met het filmpje, want het is zo fantastisch om moeder en kind bultrugwalvis (Southern Right Whale) van dichtbij te zien en te horen. Het was zondag nog steeds fantastisch weer met maar - voor deze contreien zeker - lichte bries. Rond de middag was ik in Puerto Piramides op Peninsula Valdes zelf. Een klein plaatsje, maar voor het eerst sinds ik in Argentinie ben, veel (buitenlandse) toeristen gezien. Dat kwam ook door het voor de Argentijnen zelf buitengewoon mooie weer. Bijna nog de verkeerde boot geboekt, maar net op tijd besefte ik dat ik de zodiac wilde hebben, een opblaasboot, waardoor je dichter bij het water zit (die Greenpeace actiebootjes, maar dan wat groter). En dat heb ik geweten. De eerste walvis waar we dichtbij kwamen zat nog aan de andere kant en was al indrukwekkend, maar moeder en kind zaten aan mijn kant. Ik heb ze van onder tot boven en met mijn neus vooraan kunnen aanschouwen. Geniet mee met de filmpjes. De walvissen blijven aan de oppervlakte, omdat moeder tijdens het grootbrengen van haar jong (dat heet een kalf) bijna niet eet en afvalt. Nu kan ze wel wat gewicht verliezen, maar ze wil zo min mogelijk energie gebruiken, dus ze blijven een beetje hangen op dezelfde plek. Ondertussen groeit en leert het kalf totdat het voldoende op gewicht is om de reis naar de voedselrijke wateren van Antarctica te maken. Dat duurt ongeveer 3 maanden. In die periode verblijven ongeveer 600 verschillende walvissen in de relatief ondiepe baaien van Peninsula Valdes. Er worden 60 tot 100 kalveren geboren. De bulten op de kop zijn uniek, dus vandaar dat men weet of en zo ja, welke en hoeveel dieren ieder jaar terugkomen. De mannetjes zijn wat kleiner dan de vrouwtjes (15 meter). Dat is anders bij de zee-olifanten, maar dat komt in het volgende verslag. In september en oktober is de grootste populatie hier, maar het seizoen duurt tot december. De walvissoort die ik in volle glorie in 2007 in Boston mocht aanschouwen, de Blauwe Vinvis (zie foto bij voorbereidingen 2), is de grootste walvissoort. De bultrugwalvis is interessant vanwege zijn kop met de bulten en de staart. Vannacht stond ik met de camper op een gedoogplek op Peninsula Valdes. Ik zal daar later meer over vertellen. Daar lag een dode walvis op het strand met zijn darmen ernaast. Waarschijnlijk is hij onderzocht op doodsoorzaak. Het was een morbide gezicht (en een afschuwelijke stank, maar de wind stond de goede kant op), maar ook interessant om te zien hoe het dier eruit ziet. Ik voeg een foto bij dit verslag. Kinderen van andere kampeerders leken er weinig moeite mee te hebben. Ze speelden er vrolijk in de buurt.

Ik zat nog wat op het strand na te genieten (en te bedenken dat ik nog pootje wilde baden) toen ik een groepje ruiters op het strand zag (nou ja, toeristen op paarden). Ik ben direct gaan informeren of er ook een echte rit op het strand mogelijk was (die avond als het wat rustiger zou zijn) en dat bleek mogelijk om half 7 en alleen! De paarden (raszuivere criollos = paarden waar de oorspronkelijke bewoners van Argentinie - indianen - ook op reden) zijn van een stel. Zij komt oorspronkelijk van Cordoba waar haar vader een estancia runt (koeien, waaronder koeien uit Holland) en zij heeft altijd paard gereden. Met haar man is ze via het horecavak uiteindelijk in Puerto Piramides terechtgekomen en zij reden daar hun eigen paarden op het strand. Zij vroeg zich af waarom deze omgeving die zo geschikt is om te rijden (veel meer dan de bergen) niet de mogelijkheid voor paardrijden bood. Uiteindelijk vond het hele dorp dat en zijn ze gevraagd om dat op te zetten. Ze hebben een investeerder gevonden en bieden nu met 9 paarden ritjes aan over het strand in stap in combinatie met de exploitatie van het ACA (soort ANWB)-motel. Samen maken ze natuurlijk snellere ritten en met mij. We hebben gerend over het strand! Fantastisch en echt waar: de walvissen waren er ook. We hebben ze gezien. Ik heb haar (ik ben met haar geweest; ze sprak engels en vond het leuk om met mij te oefenen) alleen gevraagd van mij 1 foto te maken, dus geen filmpje. Maar jullie geloven me vast wel. Een droom die is uitgekomen en die in mijn hoofd zit. Ik ga hier (Puerto Madryn) ook nog een keer rijden, alleen met ene Antonio (via een reisburo). Ik ben benieuwd, maar deze rit heb ik vast binnen. Zij (sorry, haar naam ben ik kwijt) vertelde ook nog dat WA en Maxima een estancia in de buurt hadden en dat zij de beheerder daarvan gevraagd had of haar paarden niet daar mochten grazen, omdat er geen schapen zijn die het kort houden (alleen Guanacos) en het ook goed gras is voor haar paarden. Helaas kon dat niet, omdat het een te grote verantwoordelijkheid zou zijn. Of WA en Maxima er zelf ooit komen, wist ze niet. Wie weet lukt het om het in NL te vragen. Waarschijnlijk zijn ze persoonlijk nooit benaderd met de vraag. Haar man is geinteresseerd in paardrijden voor gehandicapten, Hans, dus ik heb de website van Lis Hartel doorgegeven. Ik heb wel brochures van ze meegenomen (maar die liggen nu in de camper). In ieder geval een betere investering om in die omgeving wat te hebben dan in de buurt van Villa Angostura met alle overlast van de vulkaanas.

Zondagavond heb ik gebruik gemaakt van de camping in Puerto Pyramides, maar zoals Joost en Marijke al gemaild hadden, stelde dat niet veel voor. Een grote zandbak, maar wel middenin in het plaatsje. Prachtige zonsondergang en nagenieten van deze bijzondere dag. Dan maakt het niet uit dat er geen douche meer is (alleen tussen 18 en 19 uur vanwege het tekort aan water op het eiland; alles moet worden aangevoerd per tankauto), is dan helemaal niet belangrijk en sta je onder je eigen koude straal en dat is ook lekker. Lieve mensen, geniet mee met deze bijzondere dag. Morgenvroeg ga ik zwemmen met de zeehonden en in de middag zal ik het verslag van maandag met de zee-olifanten maken. Liefs Annemiek