Van Andes naar Atlantische Oceaan

Hola allemaal,
het is hier prachtig weer om walvissen te spotten, maar ik voel(de) mij niet helemaal 100% en dus maar besloten om een dagje rustig aan te doen. Om nu de hele dag op een camping te hangen met de wekelijkse BBQ-sessies van de Argentijnen zag ik niet zitten, dus toch maar rustig naar het plaatsje gelopen. Iedereen geniet van deze heerlijke lentedag. Er staat een klein briesje in plaats van de gebruikelijke harde wind. Op de boulevard die helemaal om de baai heenloopt zijn alle inwoners van Puerto Madryn en omgeving te vinden. Langs de baai ligt ook een enorm strand. Het is nu eb en dat betekent dat de halve baai droog ligt. De walvissen zijn hier niet te zien, maar ik ben er van overtuigd dat ze op mij wachten. De oversteek was veel interessanter dan ik dacht. Het begon al met flamingo´s in een van de vele droge en natte zoutmeren langs de weg. Daarna ontstond er een een canyonachtig landschap met weer die prachtige kleuren rotsen. Op sommige plekken deed het niet onder voor Talampaya of Valle de la Luna. Het begon zo´n 50 km voor Los Altares, een dorp van niets maar wel met een tankstation en motel van ACA en zelfs 3 restaurants waar Joost en Marijke ook zijn blijven slapen en ik heb uiteindelijk maar besloten dat ook te doen, hoewel het pas half 5 was en ik nog wel even doorkon. Maar veel zou er niet meer geweest zijn binnen een redelijke afstand van daar.Ik heb toen wel besloten om niet direct naar Peninsula Valdes te gaan, maar eerst nog naar de pinguins van Cabo dos Bahias waar het nog niet zo toeristisch is en volgens Lonely Planet een camping zou zijn in deze tijd van het jaar. Het eerste klopte, maar het tweede niet. Ik wilde Joost en Marijke van mijn beslissing op de hoogte stellen, dus ging op zoek naar een internetlocatie en die bleek er ook nog te zijn in Los Altares. Een huisje dat er uitzag als een woonhuis fungeerde als plek voor met name kinderen om op computers en met internet te werken en ik mocht ook. Ik kon alleen niet veel, want de mogelijkheden waren beperkt. Er was 1 jongen die erg geinteresseerd was in mij en die vroeg allerlei dingen en ook waar ik vandaan kwam. De mevrouw die de kinderen hielp zocht het op via een vlaggensite: bij de goede vlag kwam ons platte landje in beeld. Zo hebben de kinderen dus ook nog wat over Nederland geleerd. Uiteindelijk is met veel kunst en vliegwerk ook nog een mail naar Joost en Marijke verzonden, want ik heb geen hotmail. Uiteindelijk lopen we elkaar op alle fronten mis, want zij zijn nu waar ik gisteren was en gaan verder richting zuiden en ik naar het noorden. Daarna ben ik richting Los Altares gewandeld, want dat zijn dus rotsen die gevormd zijn als altaar. Halverwege kwam ik een jongen tegen en die bleef een beetje bij mij in de buurt lopen, dus ik vroeg hem of hij mijn gids wilde zijn. Ik kreeg geen helder antwoord, maar uiteindelijk gedroeg hij zich wel zo. Hij vroeg of ik bepaalde vruchten kende die we tegenkwamen (rozenbottel en een soort cactusvrucht) en op een gegeven moment ging hij ook zitten om uit te rusten (bedoeld voor mij) en begon hij een praatje. Grappige dingen die zo gebeuren. We kwamen tot de rivier en die konden we niet over, dus daar stopte de wandeling. Inmiddels wel 1 uur dwars door de stront van paarden en andere dieren gelopen. Ik heb van die afstand een foto genomen van de altaars en van de gids, die toch al 15 jaar was. Achteraf was het een leuke paardrijrit geweest, zowel de jongen van het internet als de gids hadden een eigen paard, maar ik heb ze niet gezien. Had ik beter moeten regelen. Lekker gegeten bij een van de restaurants, waar ook een TV aanstond met een Rockie-achtige film: engels gesproken, spaans ondertiteld. Zou een goede oefening zijn geweest als het niet onder het eten was geweest en het niet zo gewelddadig. Bij het bestellen moest er over het geknal heen gschreeuwd worden. De volgende dag heel vroeg op pad en dat was goed ook, want de weg naar Cabia dos Bahias was nog 450 km, waarvan ongeveer 120 km ripio. Nu was het niet de ergste ripio, maar een snelheid van 50 km/u is wel het maximum. Ik kon wel een heel eind afsnijden. De weg begon trouwens met een prachtig stuwmeer (= Digue) Almorghine als ik mij goed herinner (ik heb de kaart nu niet bij mij). Het was lekker rustig op de ripio. Ik heb een filmpje opgenomen. Ik kwam rond 17 uur aan, maar het park sloot om 20 uur. Geen camping......en hoe het afloopt lezen jullie in het volgende verslag.
Groeten Annemiek
P.S. het zit even niet mee. Ik ben mijn snoertje kwijt om de foto´s te kunnen uploaden. Misschien laten liggen bij het internetcafe van gisteren. Ga nu even kijken. Gelukkig gevonden! Zit inmiddels bij een ander internetcafe dat tot nu toe lekker snel is. Als dat zo blijft dan gooi ik alle foto´s en filmpjes er vast op. Ook van Cabo Dos Bahias.