Besneeuwde toppen van de Andes

Hola,
ik heb 2 dagen geleden al het vorige verslag en de foto´s bijgewerkt, maar daarna was het afgelopen met internet, dus nu maar de dagen erna. Die staan in het teken van de Andes. Na de parken ben ik naar San Juan gereden (op maandag ruim 500 km gereden: geen werken in uitvoering en goede wegen), maar niet erin. Gelukkig hielp de Tomtom nu wel om San Juan te vermijden. Eerst een stukje naar het noorden en toen linksaf naar Calingasta en Barreal, waar Lonely Planet en anderen zo laaiend enthousiast over waren. Ik wat minder. De plaatsjes stellen niet veel voor en ik beging de fout door op zoek te gaan naar Los Hornillas, een bosrijk gebied waar zelfs de Argentijnen dolgraag naar toe gaan in de zomer. Wat er niet duidelijk bij stond was dat er eerst 50 km over een ripio (= onverharde weg) van de ergste soort gereden moest worden. Na 20 km hield ik het voor gezien en toen kwam er net een andere auto uit een stofwolk opduiken en die wisten te vertellen dat het toen nog 30 km was. Dus rechtsomkeert, maar inmiddels had ik een bezoek aan het wereldbekende observatorium van El Leoncito laten schieten. Stom. Wel het Laguna Blanca gespot. Dat is een drooggevallen meer met op de achtergrond dus de bergen van de Andes met als uitschieter de Cerro Mercedario (6770 meter). Dat is wel een mooi gezicht. Er schijnen op dat meer allerlei zandsurfactiviteiten gehouden te worden, maar nu helemaal niets. Kennelijk zijn de plaatsjes nog niet voorbereid op het zomerseizoen en op het mooie weer van nu. Komend weekend is een lang weekend, want a.s. maandag wordt de komst van Columbus naar Amerika gevierd en dan gaat Argentinie op stap. Ik merk het wel. Na Barreal bijna 100 km via een ripio naar Uspallata, waar ik nu ook zit. Het is de bedoeling dat de hele weg geasfalteerd wordt, maar dat is dus nog niet het geval. Uspallata ligt precies tussen de grens met Chili waar de hoogste berg van buiten de Himalaya ligt en Mendoza. Hier zijn ook opnamen gemaakt van de film 7 years in Tibet met Brad Pitt. Ik wil nog even een bezoekje brengen aan het cafe dat ingericht is als een Tibetaans cafe. Dat was net nog dicht. Omdat ik maar 100 km van de Cerro Aconcaqua (bijna 7000 meter hoog) afzit, heb ik besloten om eerst naar de berg te gaan. Volgens de toeristeninformatie zou er ook een camping moeten zijn in Puente del Inca, maar dat viel tegen. Er stond een bord met camping erop, maar meer was het ook niet en toen heb ik maar besloten om in de locale hospedaje te blijven, maar ik voelde mij een deserteur en heb slecht geslapen, maar dat komt waarschijnlijk door het late eten (dat wel erg lekker was). Rond de berg was een wandelpad uitgezet met een aantal bezienswaardigheden, zoals meren, fossielafdrukken en ondertussen maar naar de berg kijken of die ene wolk nu een keer verdween rond de top. Dat deed die niet, maar het is wel goed te zien. Die wandeling is op 3000 meter uitgezet, dus ik liep ook nog deels op sneeuw. Ik heb veel mazzel met het weer, want in het vroege voorjaar kan het natuurlijk nog behoorlijk spoken. Het waaide wel verschrikkelijk hard en ja, toen vloog het portier uit mijn handen en het gevolg blikschade. Ik heb het net hier laten maken door een garage, die gelukkig wilde helpen voor maar 60 pesos (= ongeveer 12 euro). De deur sloot nog wel maar maakte een rot geluid. Het verdient niet de schoonheidsprijs, maar voor de vakantie is het goed. Ik heb het in ieder geval gemeld bij Ruta Sur. Het is toch al niet zo´n nieuwe auto meer. De weg van en naar Aconcaqua is prachtig, gevormd door de Rio Mendoza en andere rivieren die hier een prachtig dal hebben uitgesleten. De weg loopt dus door naar Chili, dus veel vrachtverkeer. Er is zelfs een spoorlijn. Hij lijkt nog in bedrijf al heb ik geen enkele trein gezien. Naast de berg Puente del Inca (brug van de Inca´s) bekeken: mag niet meer betreden worden, maar is wel mooi om te zien. De kleuren doen mij sterk denken aan de kleuren van de vulkanische gebieden van het noordereiland van Nieuw Zeeland. De brug is ook gevormd door thermische activiteit. Onder de brug zijn de warmwaterbaden van de Inca´s nog zichtbaar. Het gebied mag niet meer betreden worden om verder verval te voorkomen. Het kerkje maakt deel uit van meer bebouwing die door een natuurramp (aardbeving of zo) in 1976 is vernietigd. Vanmorgen ben ik dus weer teruggekomen naar Uspallata en ik ga straks naar Mendoza op zoek naar een camping.
Groeten Annemiek