Vrij kamperen en Argentijnse wegen

Ik heb het gedaan: vrij kamperen. Ik heb de 400 km niet in 1 dag af kunnen leggen, maar dat komt niet door mijzelf. Bijna de hele weg waren er ´obras en construcciones´= werk in uitvoering. De Argentijnse Rijkswaterstaat is heel actief en dat mag ook al wel, want de meeste wegen zijn erg slecht. De meeste werkzaamheden houden niet al te veel op, maar er was er ook een bij, waardoor ik een uur oponthoud heb gehad. Het was trouwens wel op een heel mooi stuk: in de bergen tussen Tafi del Valle (het plaatsje zelf was niet veel aan) en de Ruta Nacional 38 naar Catamarca (Valle de Sosa). Ik heb er spectaculaire foto´s van. Toen we eindelijk mochten gaan rijden, zaten er twee grote wagens voor mij: een gewone vrachtwagen en daarvoor een enorme oplegger, die eigenlijk de hele weg voor zichzelf nodig had (maar het was dus 2 richtingsverkeer). De auto´s en bussen en vrachtauto´s van de andere kant konden er maar nauwelijks langs. Dat gold ook voor de vrachtauto voor mij, maar die was dus kleiner. Eenmaal de werkzaamheden voorbij (de grote oplegger kwam bijna vast te zitten op de smalle brug die we een voor een over moesten) ging het natuurlijk ook niet al te vlot weer naar beneden. Ik weet gelukkig hoe ik mijn remmen zo veel mogelijk moet ontlasten (weet je nog ma in Amerika?). Ik kon in ieder geval voldoende van de omgeving genieten: weer zo´n subtropisch regenwoud zoals tussen Salta en Jujuy. Prachtig. Verder heb ik gisteren alle landschappen aan mij voorbij zien trekken: rood (van de rotsen), geel (van het gele verdroogde pampagras), groen (subtropisch) en ik heb ook alle dieren langs zien komen of over zien steken: schapen, geiten, ezels, paarden: het staat te pas en onpas in de bermen van de weg te grazen. Onvoorstelbaar dat er geen kadavers langs de weg liggen van aangereden dieren. Kennelijk gaat het altijd goed. Er stak ook nog een keer een soort eekhoorn, maar dan 2x zo dik, de weg over. Ik weet niet wat het is. Gisteren begonnen bij de ruines van Quilmes. Indrukwekkend. Ik heb in het vorige verslag al aangegeven dat het volk van Quilmes zich heldhaftig heeft gedragen, zowel tegen Inca´s als tegen de Spanjaarden. Door o.a. hen heeft het 50 jaar geduurd totdat Salta gesticht kon worden (1532 - 1582), maar uiteindelijk hebben ze het op moeten geven en zijn de laatsten van het dappere volk naar Buenos Aires deporteerd! Hun nederzetting was wel op een heel mooi punt gebouwd met uitzicht over het hele gebied en de muren van hun huizen waren meters dik. Ik herken de keuken: jullie ook? Daarna naar Tafi del Valle, maar aan dat plaatsje is weinig aan (had ik al van Sylvia en Bernard begrepen overigens) en ik moest natuurlijk nog een eindje rijden, dus ik heb er even in een parkje gezeten en toen weer de weg opgezocht en gevonden. De Tomtom laat het de laatste dagen volledig afweten. Wel nog een kleine omweg gemaakt voor de menhirs. Die zijn inmiddels verplaatst naar het plaatsje El Mollar waar ze nu staan. De stenen, sommigen nog met afbeeldingen erop, zijn ongeveer 2000 jaar geleden gemaakt door de mensen die toen in de Tafi vallei leefden. Er zit een verhaal aan vast, maar dat boekje heb ik dus nu niet bij mij. Volgt later. Ik was de enige op het park, dus ik heb geen foto van mijzelf kunnen laten maken met een menhir, maar de hoogte varieert van 1 tot 2 meter. El Mollar ligt aan een mooi meer en volgens mij is dat ook bedoeld als stuwmeer, gelet op de dam (die nu droog stond en waar ook gewerkt werd). Vanaf dat punt dus die mooie route. Na het oponthoud ben ik wel naar een camping gaan zoeken, maar ik wist al van te voren dat het lastig zou worden. Niets te vinden op internet of in de Lonely Planet. Ik had er voor gezorgd dat ik alles voldoende had, dus een keer vrij kamperen zou ook leuk zijn, maar vindt maar een geschikt plekje. Argentinie is groot, maar langs de weg staat alles vol met huisjes of is te kaal of vies of allebei. Eenmaal op de RN 38 vanaf Los Moleros wordt de weg voor alles gebruikt: 2 rijbanen voor auto´s (1 per richting), met nog wat asfalt aan beide kanten voor motoren, bromfietsers, fietsers, paard en wagen enz. De rijbaan wordt ook gebruikt voor zeer langzaam vrachtverkeer, dus opschieten doet het niet. Het was bijna donker toen ik een plekje vond aan de rand van een maisveld (na het oogsten van de mais steken ze hier de boel in de fik!) achter een stukje bos met heel veel afval, maar mijn plekje was schoon en heel bijzonder. Prachtige zonsondergang en sterrenhemel met melkweg en stilte met af en toe een auto die langs kwam (achter het bosje) . Ik stond nog net op openbare grond, dus ik mocht er staan. Overmoedig geworden heb ik zelfs mijn eigen douche gebruikt. Het water was gedurende de dag opgewarmd, dus lekker lauw water. Moet ik vaker doen. Inmiddels had ik er al wel 300 km opzitten. Nog 100 naar Catamarca en vandaar nog 150 naar La Rioja (de twee parken die ik wil bezoeken komen na La Rioja), dus ik ben vanmorgen om 8 uur weer op pad gegaan en ik was om half 2 al in La Rioja. Het schoot nu wel op: weinig verkeer op een zeer goed berijdbare weg zonder werkzaamheden (wel twee keer politiecontrole: komt veel voor, maar tot nu toe is er maar 1x om mijn rijbewijs gevraagd). Wel een saaie weg: recht toe recht aan, maar wel op maximumsnelheid van 90 km per uur. Met enige moeite het centrum van La Rioja gevonden met natuurlijk een centraal plein en de Jacaranda´s bloeien! Onderweg waren de gele bloesems trouwens ook prachtig. Twee kleuren geel: oranje/geel en echt geel. Ook hier natuurlijk een enorme kerk en een gerechtsgebouw. Ik ga zo meteen nog wat boodschappen doen en een museum (folkoristisch museum) bezoeken en dan op tijd 1 van de 2 campings proberen te vinden en bedenken hoe ik dat met die 2 parken het beste kan doen. Dit bericht heb ik afgelopen vrijdag geplaatst en daarna is het niet goed verlopen. Ik heb een uur gezocht naar de gemeentelijke camping, maar niet gevonden. Stel je voor: het is warm en je tomtom doet het niet, alleen maar eenrichtingsverkeer. Ik heb ten einde raad een vrije taxi gevonden en die heeft mij naar de camping van de gemeente geloodst, maar de entree bleek wel heel smal. Ik hoorde heel veel lawaai en dacht werkelijk dat mijn hele zijkant in duigen lag, maar het bleek mee te vallen. Alleen de aansluiting voor de electriciteit was kapot. Die steekt ook uit. Verder geen schade kunnen ontdekken. Ik heb de twee dagen daarna niet kunnen controleren of ik nog stroom kon krijgen, maar vandaag wel. Het werkt nog wel. Alleen de ombouw erom heen is kapot. Gelukkig maar. De camping bleek trouwens geen camping. Ik kon wel terecht op een camping op dezelfde avenida, maar dat bleek bij nader inzien een soort recreatieplaats voor de dag. Ik heb veel meer betaald dan normaal voor een camping en ik had niet eens een aansluiting voor de electriciteit. De toiletten en douches waren heel vies en waren ook nog dicht toen ik wilde douchen. Ik heb ze weer open laten maken, want ik wil mijn water sparen voor de natuurparken dit weekend. Het was te vies voor woorden, maar alles went. Zie het volgende verslag voor het bezoek aan de fantastische natuurparken dit weekend. Hasta luego Annemiek