Regen! en plan B

Hoi allemaal,
ik ben bijna blij dat ik jullie kan melden dat het sinds vrijdagavond laat regent en met bakken tegelijk! En het waait en het is koud. Het lijkt wel NL! Op zaterdag 1 maart is hier de herfst begonnen en het weer lijkt zelfs rekening te houden met de schrikkeldag, 29 februari en keurig 1 maart is het dus erg nat. Natuurlijk nadat het 2 maanden droog is geweest en iedereen heel blij is met deze regen. Daarom: mount Cook (wel de hoogste berg van NZ; ik dacht 3.500 meter)vanuit deze kant maar gelaten voor wat hij is. Je ziet niets en wederom naar de kust: via Twizel en Omarama ben ik gisteravond in Oamaru, wederom aan de oostkust aangekomen. Daar is namelijk de zeldzame en schuwe geeloogpinguin te bewonderen en nog voor niets ook! Ook de blauwe dwergpinguin komt hier aan de kust, maar die heb ik al gezien in Melbourne (de pinguin-parade), dus daarvoor ben ik niet gekomen. Voordat ik daaraan toekom, eerst de eerste stap in mijn schaapscheerderscarriere gezet. In Omarama kwam ik langs een commercieel gebeuren met de aankondiging dat er een demonstratie schapen scheren werd gegeven (sheering heet dat hier) en als het regent zijn alle binnenactiviteiten meegenomen. Laat ik nu ook nog de enige zijn die zijn vinger opstak toen een vrijwilliger werd gevraagd. De rest van het gezelschap bestond bijna geheel uit japanners. Die zijn niet zo dapper. Dus: ik ging ervoor. Was nog best lastig om die automatische electrische schaar door die dikke wol te krijgen. Nu is het wel een apart soort schaap: het Merino sheep. Dat geeft heerlijke wol. Zelfs op de poten en kop zit wol en de rammen hebben van die gekrulde hoorns. Overigens zijn die geen lang leven beschoren: die zijn er voor de slacht en een paar mogen blijven leven voor de fok. Ach ja...........Het was in ieder geval leuk om te doen. Het land is natuurlijk vergeven van de schapen, maar ook koeien: zelfs onze zwartbonte friezen zijn van de partij! In het plaatsje Lake Tekapo heb ik voor vertrek nog een foto gemaakt van een standbeeld van de schaapshond (ras Collie). De NZ-ders van deze streek, maar eigenlijk van geheel NZ, hebben heel veel aan deze hond te danken. Zij zijn heel goed getraind om hele kudden schapen te verplaatsen met enkele fluitjes van hun bazen. Voor aankomst in Oamaru nog grottekeningen van Maori's langs de weg. Aparte rotsen, zowel wat kleur als vorm betreft.
Rond 17.00 - 17.30 uur was het geeloogpinguin kijken in Oamaru (2 uur voor zonsondergang). Het strand lag een stuk lager dan het strand waar de beestjes na een dag zwemmen zouden neerstrijken. Maar dat deed er precies 1, althans tot 18.15 uur. Er waren wel 2 jongen gestald op de heuvel/halve klif erachter, maar die krijgen dus voorlopig niet te eten. Nu waren dit al grote jongen, dus die hoeven niet iedere dag wat. Tot overmaat van ramp gaat er een jongen/medetoerist het strand op om een zeeleeuw van dichtbij te fotograferen. Aangezien deze soort pinguin erg schuw is, was toen iedere kans op meer pinguins (waarschijnlijk) verkeken. Maar goed, ik heb er 1 gezien en op de foto gezet: klein maar herkenbaar. Ook de twee jongen staan erop en de zeeleeuw die een show weggaf door te spelen met het zeewier (het is veel dikker dan gewoon zeewier; het wordt hier kelp genoemd). Ik zal proberen om de foto te bewerken voordat ik het op het web zet. Ik weet niet of het lukt, maar dat zien jullie dan vanzelf. Vanmorgen de scenic route vanuit Oamaru naar Dunedin gevolgd. Eerst nog oude auto's op de camping gefotografeerd. Dat zijn mensen van een autoclub. De auto's dateren van 1948/1950 volgens de trotse eigenaar. Pa: volgens mij stond er Riley op, maar ik vond het zo dom om het te vragen. Jij kan het waarschijnlijk wel zien. Onderweg hele harde regen en wind, maar mooie kustroute. Aangezien er een extra verhoging/dak op mijn busje zit, heb ik af en toe het gevoel dat ik in een kermisattractie zit. Dat komt ook door de wegen (die hellen af en toe flink) en in dit gebied zijn er af en toe hele steile wegen. Als ik het gaspedaal helemaal in trap haalt het (oude) dieseltje het net. Niet zo milieuvriendelijk; zal het thuis goed maken. Langs de route de Moeraki boulders. Dat zijn die ronde rotsblokken in de zee. Die komen natuurlijk niet uit zee, maar uit de klif van mudstone ertegenover. Daar zijn er heel veel in gevormd door de miljoenen jaren en die komen nu vrij en vallen op den duur natuurlijk uit elkaar. Mooi gezicht en ik heb ook een plaatje gemaakt van het kelp hier. Nu dus in Dunedin. Het klinkt schots en dat is het ook. Vandaar dat weer natuurlijk. Het is in 1842 gesticht door een schot (George Rennie) die een presbyteriaanse kolonie in een nieuw Edinburgh voor ogen had. Toen er goud werd gevonden groeide de stad uit tot zelfs de grootste stad van NZ (eind jaren 1860) en de prachtige bouwwerken stammen uit deze periode. Ik heb er een paar op de foto gezet: sommigen toen het nog hevig regende. Tijdens mijn bezoek aan het Otago Museum (Otago heet de streek hier), ergens tussen half 2 en 4 uur) is het droog geworden en morgen schijnt het beter te worden. Het museum bevatte veel info over de Maori's en andere interessante zaken, waaronder de Moa. Er stond er weer een in de museumhal, dus er staat hier weer een bij. De Maori's zijn 1000 jaar geleden naar NZ gekomen in hun zeewaardige kano's. Zij komen uit Polynesie. Dat zijn eilanden uit van de Pacific, onder andere Haiti en Hawai en zo. In een eerder bericht vroeg ik mij af of ze minder zorgvuldig omgaan met de natuurlijke bronnen dan de aboriginals van Australie en dat is zo. Ze hebben wel goden waar ze toestemming aan moeten vragen om bijv. bomen te hakken of dieren te doden voor voedsel, maar kennelijk krijgen ze makkelijk toestemming, want o.a. de Moa is door hen zoveel bejaagd dat ze uiteindelijk zijn uitgestorven. Wel veel skeletten van Moa's gezien en verhalen gelezen. Intrigerende dieren. Ik kan nog veel meer hierover vertellen, maar dat laat ik maar even.
Het plan is om in 2 dagen in Te Anau aan te komen, via de zuidkust (= Catlins). Ik hoop daar nog een mooie wandeling te maken in het oudste bosgebied van NZ. Vanuit Te Anau de Doubtful Sound en Milford Sound. Dan Queenstown rafting en ........Genorchy en daar misschien wel een tweedaagse ruitertrektocht door Isengard (LOTR)! Dat zou helemaal te gek zijn. Oef Cecile, nou hou je het helemaal niet meer.
Lieve Loes, nog heel hartelijk dank voor je mooie gedicht. Nog toepasselijk ook!
Ik kom ook nog aan lezen toe: een absolute aanrader: Stieg Larsson; the girl with the dragon tattoo. Het is een Zweedse auteur, die inmiddels dood is. Alleen dit boek van hem is in het engels vertaald. Makkelijk te lezen in het engels. Niet op mij wachten, want ik laat het achter bij Kees. Mijn koffer wordt anders te vol met al die kadoos.
Tot volgende keer en ik hoop dat ik dan weer wat mooi weer kan melden, want dat scheelt wel een hoop.
Liefs Annemiek