Paardrijden in de bergen van Cordoba

Buen dia,
dat is altijd goed als je dat hier zegt. Dos Lunas ligt nog ruim 2 uur rijden van het vliegveld af. Pablo, de taxichauffeur, hield wel van een praatje en dus mijn beste spaans in praktijk gebracht. Diepgaande gesprekken gevoerd:-)
Louisa van Los Potreros was ook op het vliegveld om het geld in US dollars in contanten terug te geven (de waarde van de Argentijnse pesos wordt nog nog steeds gewantrouwd).Ze had ook nog een fles wijn en een poloshirt als kadoos bij zich als goedmaker voor het niet doorgaan van het verblijf op Los Potreros. Wel heel aardig, nu zij zelf enorme schade lijden: extra kosten en geen inkomen. Het schijnt overigens ieder jaar wel voor te komen dat er hele stukken land verbranden in het voorjaar. Het is erg droog. De winter is dat altijd, maar vorig jaar is er tijdens de zomer (= het regenseizoen) weinig regen gevallen, dus is het nu extra droog. Dos Lunas is 2 jaar geleden door de brand getroffen; nu schijnt het vooral de omgeving van La Cumbre te zijn, waar Los Potreros dicht in de buurt ligt. Dos Lunas ligt ongeveer 150 km pal ten noorden van Cordoba. We hebben overigens wel vuur gezien tijdens een van de ritten en een groepje paarden voor alle zekerheid naar een ander stuk van het land gedreven (ik voelde mij even een echte gaucho), maar de wind dreef het vuur van Dos Lunas af. De droogte en de harde wind zorgen ervoor dat het vuur snel voortraast. Dat verklaart ook dat Los Portreros verrast was door het vuur. Ondanks de droogte is hier het prille voorjaar duidelijk zichtbaar: zelfs al perenbomen in bloei gezien, Japanse kers, en ander teer groen (zie de foto's). Overdag prachtig weer, maar in de nacht koelt het nog behoorlijk af. Dos Lunas ligt op ongeveer 1200 meter; de heuvels/bergen eromheen gaan tot 1600 meter. De gauchos van Dos Lunas (Juan en Marcelo) dragen een soort franse alpinopet en de schoenen waarmee ze rijden lijken op espandrilles. Vandaag in een chique paardenwinkel in Cordoba die schoenen wat beter bekeken en ze zijn toch wel wat steviger dan ik eerst dacht, maar wel van katoen en met een rubberen zool. Het schijnt volgens de eigenaar van de zaak lekker te zitten. Kan ik mij haast niet voorstellen, maar het zal wel. Ik heb mijn Australische laarzen achter gelaten. Tot mijn grote verdriet, maar ze zijn niet (meer) geschikt om te rijden en daarvoor had ik ze wel meegenomen: ik schiet steeds uit de stijgbeugels, omdat ze te glad zijn. Ik had er last van in NL (en het kon niet verzoold worden), maar nu helemaal en het ging af en toe toch wel heel hard en dan je stijgbeugel verliezen is geen pretje. Mijn wandelschoenen zijn veel beter geschikt en bovendien zitten er nog chaps overheen. Voor de niet paardrijders onder ons: dat zijn leren lappen die om je onderbenen zitten. Morgen schaf ik hier een stel Argentijnse aan. Bovendien dacht ik met het achterlaten van de laarzen in Dos Lunas een van de gauchos (of een andere werknemer) er een plezier mee te kunnen doen. Als bijkomend voordeel dacht ik wat meer ruimte in mijn koffer te hebben, maar dat bleek bij vertrek tegen te vallen. Ik kreeg de koffer met moeite dicht. Ik heb mijn cap bij mij, omdat Los Potreros dat verplicht stelde, maar Dos Lunas dus niet. Ik heb hem toch maar opgezet, want stel je voor dat je eraf valt. Ik ben er inmiddels aan gewend en zo'n overbodige luxe was het niet, zeker niet de eerste 1,5 dag. Ik had toen gezelschap van twee jonge stellen uit Engeland. Een Stel was op huwelijksreis. Van het andere stel kwam de vrouw uit Zuid Afrika, dus we hebben nog even Zuid-Afrikaans/Nederlands gesproken. We konden alle 5 rijden en dat hebben we dan ook gedaan. De paarden zijn veel kleiner dan bij ons, maar ijzersterk en ze willen wel gaan en liefst vooraan lopen. Er bleken voldoende vlakke stukken met glooiend geel pampagras om doorheen te racen. Machtig mooi. De twee filmpjes die ik hoop te kunnen bijvoegen zijn gemaakt toen zij al weg waren en die zien er gecontroleerd uit, maar met de engelsen ging het iets harder. Gelijk de eerste dag al twee ritten gemaakt, waarvan een met maanlicht. 3 uur rondgereden, maar het zitten gaat prima. Er liggen 2 dekens en een schapenvachtje op het zadel, dus geen enkel probleem. Op dag 2 kwamen er 3 families uit Buenos Aires met in totaal 5 kinderen. Een van de vaders sprak zelfs Duits en een beetje Frans, maar ze spraken allemaal min of meer wel Engels, maar ik heb er niet zo heel veel mee gesproken. De kinderen hadden een week vakantie en hoewel ze op een Ierse school zaten, kwam daar geen engels woord uit. Een van de jongens kende wel een hele reeks namen van Nederlandse voetballers en hij had een oranje voetbalshirt met de NL leeuw. Dan ben je wel een beetje trots, hoewel ik niet zo kapot ben van het NL voetbal, maar ik ben geen kenner. Niet de armste Argentijnen dus die het zich kunnen veroorloven een hele week op de estancia te verblijven. Ik heb een paar keer met ze meegereden. Ik kon tijdens de rit voldoende alleen galopperen. Anders dan hier gaan paarden niet met zijn allen op de loop als er een vooruit galoppeert. Later met Marcelo, die geen engels sprak, aparte ritten gemaakt en hoewel hij een man van weinig woorden was (een beetje verlegen zelfs) toch wel het een en ander besproken. Wachtend op de condors tijdens de laatste rit op de berg was hij zelfs spraakzaam en wilde hij weten wat ik allemaal verder in Argentinie ging doen en dat heb ik hem natuurlijk in mijn beste spaans duidelijk kunnen maken. En dan het eten: onvoorstelbaar. Het ontbijt was al behoorlijk uitgebreid (ik kon mij beheersen met een soort van zelf samengestelde muesli), maar dan om ongeveer 13 uur de hoofdmaaltijd. De eerste dag toen ik net binnenkwam was dat gelijk al de casado (de bbq). Als ik gewild had, had ik een kilo vlees naar binnen kunnen slaan, maar dat heb ik maar niet gedaan. Dan rond 18 uur een uitgebreide koffie/thee met heel veel lekkere dingen: zoet en hartig. En dan om 21 uur nog een keer warm eten met voor-, hoofd- en nagerecht, maar meestal wel een pastagerecht en geen vlees meer. Overal wijn bij natuurlijk, maar omdat er ook nog paardgereden moest worden (2e deel van de ochtend en 2e deel middag) heb ik mij toch enigzins ingehouden en bovendien vooral wit gedronken. De fles (rode) wijn van Los Potreros heb ik samen met het stel op huwelijksreis tijdens hun laatste lunch opgedronken. Zij zouden ook op Los Potreros geweest zijn, dus dat leek mij wel gepast.
De manager van het geheel, Gonzalo, en zijn vrouw Lorena, spraken goed engels, evenals de 'gaucho-voorman' Juan. Wel wat met hen geoefend en ook met de hele aardige bediening, die geen engels sprak en door mijn gebrekkige spaans zich aangespoord voelde om mij in rap spaans toe te spreken (althans zo leek het).Geen TV op de kamer, wel muizen ('s nachts te horen tussen plafond en dak), maar wel een TV-kamer, waar ik na de tocht naar de Condors nog de finale mannen van de US Open heb gezien. Wat een eindeloze pot en dan ook nog gewonnen door Djokovic.....De 4 dagen bij Dos Lunas was een hele leuke ervaring en voor herhaling vatbaar, maar dan bij Los Potreros en stage lopen (dat wilde ik nu al, maar dat kan alleen als je tenminste 3 maanden blijft). Tot later, dan meer over Cordoba en de vele kerken. Groeten Annemiek