Nog meer paardrijden

Hallo allemaal,
een beetje stijf dat wel, maar ik heb de rit afgemaakt. Maar dat niet alleen.Ik heb woensdag 2 uur gereden. Donderdag hebben we de paarden naar Pinamar gereden over het strand. Die rit duurde zo´n 3 uur en Francisco viel van zijn paard en haalde een nat pak. Gelukkig liep zijn paard niet helemaal terug; anders hadden we er de hele dag over gedaan. Hij heeft zijn knie wel zodanig verwond dat hij niet de 80 km mee kon doen wat het plan was. Na aankomst op het evenemententerrein in Pinamar hebben we eindeloos moeten wachten op de keuring door de dierenartsen. Alle paarden werden goedgekeurd en daarna wachten op de papieren en het zetten van de paarden in de ´stallen´ die aanwezig waren op het terrein en daarna eindeloos wachten op ........ja wat? Er zat niets anders op, want ik was niet met eigen vervoer. Even wennen. Daarna nog koffie drinken in het aanwezige etablissement op het terrein (ik was de enige die wijn dronk). Toen eindelijk naar huis dacht ik, maar dat was niet het geval. We stopten bij een restaurant in Pinamar en ik dacht nog, leuk we gaan met zijn allen eten. Het was inmiddels 20.30 uur, dus niet zo´n gekke gedachte. Maar het ging om een bijzondere ledenvergadering van de paardenvereniging. Er bleek een bestuurscrisis te zijn en daarover moest op korte termijn vergaderd worden en natuurlijk was deze happening wel een goed moment om die te houden. Dat er onenigheid was, was wel duidelijk, maar mij zijn de details ontgaan. In ieder geval heb ik dus nog een uur lang naar spaanse standpunten voor en tegen iets mogen aanhoren en toen ik ´dreigde´ met het nemen van een taxi, vond de rest het gelukkig ook wel welletjes en was ik om 22 uur op de camping. Wat een dag! Je komt nergens anders meer aan toe. Ik ben dinsdag wel naar San Clemente del Tuyu in het meest noordelijke puntje van de kustlijn gereden, maar helaas: Mundo Marino was op maandag en dinsdag gesloten! Stom van mij om niet van te voren even te informeren, want ik had net zo goed op woensdag kunnen gaan. Nu heb ik dus het grootste attractiepark op het gebied van zeeleven in Amerika gemist. Als bedoeld is dat het ook om Noord-Amerika gaat, dan heb ik inderdaad wat gemist, want Seaworld in Californie is al heel groot. Nu heb ik inmiddels wel alles in het wild gezien wat er te zien was, met uitzondering van orkas die ook in Mundo Marino zijn. Ik ben nog wel op Punta Rasa geweest, daar waar oceaan en Rio del Plata samenkomen, maar er was weinig te zien. Groot strand waar auto´s mogen komen, terwijl het een natuurgebied is waar veel vogels broeden. Ik heb wel wat gezien door mijn verrekijker, maar weinig met het blote oog. Tot slot van die dag een bezoek gebracht aan Thermas Marinas. Dat zijn hete zoutbaden. Heel heet (tot 41 graden) en heel zout. Veel zouter dan de zee hier. Het schijnt heel goed te zijn voor je lijf en leden, maar vooral oude mensen dobberen er een beetje rond. Je blijft bijna boven het water drijven omdat het zo zout is. Na een uurtje ben ik het dan wel zat. Al met al niet de 250 km waard die ik heb moeten rijden en al helemaal niet de verschrikkelijke ripio´s. Achteraf was er een geasfalteerd alternatief geweest, maar in Argentinie geven ze niet alles even duidelijk aan :-). Vrijdag, de dag van de endurance zelf. Wijs geworden van de vorige dag ben ik zelf met Betsy er naar toe gegaan. Om 11 uur vertrek en over de eerste 22 km hebben we 5 kwartier gedaan en over het tweede deel (17,5 km) een goed uur. De tussenliggende pauze duurde 1 uur waarin de paarden ook weer gekeurd werden. De baas reed mee en die zorgde ervoor dat we beheerst reden. Eigenlijk dus meer een lange buitenrit dan een wedstrijd. Wel veel gegaloppeerd, maar de mijne kon even hard meedraven, dus het was wat onregelmatig, zullen we maar zeggen. In het begin heb ik het nog even geprobeerd om voor de groep uit te blijven, maar dat werd niet op prijs gesteld en werden we (paard en ik) letterlijk teruggefloten door de baas en het paard luistert. Het was slechts voor een deel over het strand en verder door de bossen en het plaatsje zelf. Allemaal onverharde wegen en dus, heel veel stof. Na het eerste deel was ik nog redelijk fit; na het tweede deel was ik zelfs te moe om met mijn paard een stukje te draven voor de dierenarts. Mijn paard (Alamo) was ook niet meer vooruit te branden, maar ik heb de schuld op mijn genomen. Alle paarden zijn door de keuring gekomen, dus ze zullen toch wel goed verzorgd worden, ondanks het feit dat je bij een aantal paarden de ribben kunt tellen. Er deed ook nog een Zuid Afrikaan mee, Jaco. Veel te lang om een Argentijn te zijn, dus ik had hem al gauw in de gaten. Hij is helemaal daas van endurance ritten en hij doet vandaag ook mee met de 120 km. Hij liever dan ik. 40 km is meer dan genoeg, zeker als je de week ervoor ook al veel hebt gereden. Ik kan even geen paard meer zien. Gisteren ook weer uren moeten wachten (ik ben helemaal tot rust gekomen), maar rond 18 uur hebben we met de rest van de wijn van de vorige dag kunnen afsluiten. 1 half plastic bekertje, want ja, er moest nog naar huis gereden worden. En ik ben toch de enige die witte wijn lekker vindt. Vandaag de boel een beetje opruimen. Ik ben net toch nog even met Betsy langs de garage geweest, want ik vertrouw het niet helemaal, maar de enorme rook die ze uitslaat schijnt te liggen aan de slecte kwaliteit diesel en ik heb nu ook wat beter op de rekening van vorige week woensdag gekeken toen er iets is gerepareerd en dat bleek de injector te zijn (perdido = verloren?). Misschien dat mijn vader weet wat er mee bedoeld wordt. Ik ga zou behoorlijk eten en daarna misschien nog zwemmen in zee. Er is voor vandaag weer onweer voorspeld, dus ik hoop dat het lukt. Vanavond is er nog een afsluiting van de endurance van gisteren in een bar-discotheek in Pinamar. Dat is wel weer 50 km extra voor Betsy. Ik laat het van de rest van de middag afhangen. Morgenvroeg op tijd richting BA. Ik heb zojuist van Marijke de naam van een camping gekregen in Chascomus, 120 km van BA af. Lijkt mij een goed plan om daar te overnachten. Mijn tomtom kan niet het preciese nummer van het depot van Ruta Sur ontdekken, maar inmiddels weet ik ongeveer waar ik moet zijn en nu maar hopen dat Betsy en ik het op tijd halen maandagmorgen. Om 16 uur vlieg ik door naar de watervallen van Iguazu. Ik begreep dat de Argentijnse kant recent tot Unesco werelderfgoedlijst is verheven. We zullen het zien. Fijn weekend. Annemiek