Camper en de trein naar de wolken

Hallo allemaal,
soms ben ik toch wel heel trots op mijzelf en dat is op stap gaan met een camper; allerlei technische dingen moeten onthouden, heel veel papieren tekenen en als de zeer hulpvaardige man van het camperverhuurbedrijf weg is er achter komen dat hij de verkeerde kopie heeft meegenomen (met de belangrijke telefoonnummers) en de kabel die moet zorgen dat je electriciteit in de hut hebt niet werkt als je doodmoe na 16 uur in de trein terugkomt. Dat heb ik allemaal beleefd, maar vandaag toch maar even op eigen kracht (en met een beetje hulp van mijn TomTom) in Jujuy aangekomen (ongeveer 90 km ten noorden van Salta). De weg hier naar toe lijkt in veel opzichten op die van Nieuw Zeeland (bochtig en nauw), en ook groen! Dat verbaasde mij, want alles is hier nogal droog, maar ik reed tussen de groene heuvels. Ik heb er wel 3 uur over gedaan, maar dat mag de eerste dag. Even terug naar woensdag toen ik de camper kreeg. Bijna op tijd kwam de man van het camperbedrijf. Hij zorgt er voor dat alle campers van Ruta Sur op de goede plaatsen komen en dus rijdt hij het hele land af. Gelukkig kent Leonardo ook engels en is hij erg behulpzaam. De camping in Salta was wel open volgens hem en na een uitleg over het een en ander heeft hij mij weggebracht. En vervolgens ging mijn ´reddingslijn´ weg, maar kwam toch nog weer even langs om te constateren dat ik inderdaad de verkeerde kopie had, maar zijn kopie lag al bij de luchtpost voor Buenos Aires. Ik zal de ontbrekende info per mail krijgen, maar nog niet gezien. Net op de bewuste camping aangekomen met inderdaad een enorm zwembad zonder water toen er een enorme herrie begon die pas ´s avonds om 22 uur op hield. Die dag was er dus op de camping een happening met allerlei muziekbands om het begin van de lente te vieren! Ja, zo doen ze dat in Argentinie. Hebben wij het begin van de herfst gevierd? Even nadat ik gearriveerd was kwamen er twee jongens van begin 20 met de motor bij mij in de buurt staan en dat bleken 2 van in totaal 3 mannen te zijn die samen 3 maanden op de motor door geheel Argentinië reizen. Het zijn Argentijnen die elkaar kennen van de motorclub. Nummer 3 is wat ouder en wat rijker en die kan het betalen om in een hostel te gaan zitten. Wel wat ongezellig lijkt mij, maar zij zaten er niet mee. Een van de jongens kent een beetje engels en je begrijpt dat ik al meer dan in de afgelopen 3 weken met de jongens in het spaans diepgaande gesprekken heb gevoerd bij het genot van een glas witte wijn. Die wijn kwam van mij en in ruil kreeg ik (rond 22 uur toen het eindelijk stil werd) een deel van hun eenpansgerecht. Het was nog te eten ook, maar in ieder geval over van alles gehad (vriendinnen, werk enz.). Gisteren dus heel vroeg op om met de taxi naar het station van Salta af te reizen (de camping ligt buiten Salta). Ik had er zelf een besteld op aanraden van Leonardo, dus ik had er een hard hoofd in of er wel een taxi zou verschijnen. Er stond nog iemand van de camping klaar om opgehaald te worden en die taxi kwam. Ik heb toen maar geen risico genomen en ben bij hem ingestapt (hij was getrouwd, gek van treinen, vrouw niet en hij ging dus alleen. Dus weer allerlei verhalen in het spaans). De treinreis was geweldig, maar duurde erg lang (16 uur). De helft van de tijd ging de reis omhoog tot 4200 meter en de andere helft weer terug. Het hoogste punt bereikten we op Viaducto la Polvorilla en San Antonio de los Cobres. Vooral de bruggen en de bergen in allerlei kleuren zijn spectaculair. Zie de foto´s en het filmpje dat erbij hoort. Ik zat bij 2 jonge Australiers, 1 jonge Nieuw Zeelandse (oorspronkelijk uit Korea) en een Duitser van ongeveer midden 40 die samen met een gepensioneerd echtpaar de wereld rondzeilt en pas in 2015 weer thuis denkt te komen. Kortom een jolige boel en toen kwam ik ook nog een Nederlanse tegen die later gezellig kwam kletsen. Allemaal studenten of tijdelijk werkers in het onderwijs. Vooral engels onderwijzen is hier erg in. De Duitser kende geen spaans en een klein beetje engels. De anderen een klein beetje spaans en de Nederlandse kon het redelijk goed, maar die had al een jaar als au pair in Spanje gewerkt. Na afloop life muziek (om de laatste uren toen het donker was een beetje te doden) en voor allen een certificaat om te bewijzen dat je de 4200 meter hebt gehaald. Ik heb geen last gehad van hoogteziekte. Er reden wel de hele tijd auto´s en een ziekenauto mee voor het geval er iets zou gebeuren. Ik heb geen mensen gezien die echt ziek waren, maar er waren zeker 8 wagons met naar schatting 40 personen, dus ....... 2 keer mochten we eruit en dan werden we natuurlijk bestormd door de lokale bevolking die allerlei handwerk, poppetjes enz. aanbieden. Er zit echt mooi spul bij, maar ik kan niet afdingen en nu heb ik Anneke niet bij mij om te helpen, dus ja, ik heb veel te veel betaald voor het gehaakte mutsje. Gisterenavond dus heel laat met dezelfde Argentijn per taxi terug naar de camping en toen ontdekte ik dus dat ik de batterij van mijn camera niet kon opladen. Ik heb dat maar even gelaten voor wat het was, maar ja, je piekert er wel over. Vanmorgen zelf ontdekt dat het aan de kabel moest liggen. Ik had Leonardo gebeld en een boodschap achter gelaten op zijn voicemail toen er een heel aardige Argentijnse man op leeftijd in een hele oude camping zo lief was er naar te kijken. De man had vroeger een technisch beroep gehad en sleepte zijn gereedschapskist nog overal mee naar toe. Die mannen zijn van goud! Ik verstond hem helemaal niet, maar met handen en voeten zijn we er uit gekomen. Er zit nu een stekkertje tussen en het werkt in ieder geval. Ik heb bij de winkel die bij de camping hoort (en die verrassend goede wijnen heeft) een fles rode wijn gekocht en hij was er heel verguld mee (was natuurlijk niet nodig geweest: hij had al een zoen van mij gehad :-). Maar ik was heel blij (en Leonardao ook, denk ik). Het goede nieuws is dat ik 4 nieuwe banden heb (en een reserveband). Het minder goede nieuws is dat ik mijn kont niet kan keren, het toiletje helemaal niets voorstelt, maar het bed slaapt lekker als ik het eenmaal heb opgemaakt. Mijn koffer kan ik nergens kwijt, dus die ligt op de bestuurdersstoel als ik niet rij en op de bank als ik wel rij. Ik heb wel een wastafeltje en douche, maar daar staat ook de reservetank (zo heet het niet, maar het is zo´n plastic ding; kan niet op het nederlandse woord komen, canister in het engels) en dat stinkt en de koelkast slaat om de haverklap aan, ook ´s nacht. Maar ik weet van mijn Nieuw Zeelandse camperavontuur dat het allemaal went. Het zijn de eerste dagen dat je even je draai moet vinden en dat gaat lukken. Het is verder een hardstikke leuk ding van Renault. Hij rijdt heel licht en de bediening is gemakkelijk. De Tomtom (uit NL, maar ik heb Argentinie gedownload) heeft mij uitstekend uit Salta geloodst, maar vervolgens is hij in de bergen het spoor volledig kwijtgeraakt. Als het aan hem lag was ik al 20 keer het ravijn ingereden of tegen de berg geknald. Ik heb het centrum van Jujuy zelf gevonden (ook weer centraal plein, kerken, enz. Ik ga zo meteen (ik wacht tot de spits, is een uitdaging) naar de Thermas de Reyes (bronnen van de koningen). Daar zijn warme bronnen en er schijnt en camping te zijn. Ik gooi gauw nog even de foto´s erop (zonder ondertiteling, maar die volgt later als ik meer tijd heb). Fijn weekend. Groeten Annemiek